Każdy kto małe dziecko ma, albo chociaż ma małych sąsiadów za ścianą doskonale zna ren utwór! Baby Shark tu turu tu tu tu, Baby Shark tu turu tu tu tu ­– piosenka o rekinie właśnie pobiła absolutny rekord YouTube’a. Baby Shark Dance to najpopularniejszy film w historii YouTube. Teledysk z Korei Południowej właśnie przekroczył 10 miliardów wyświetleń jako pierwsze wideo na świecie. Jak podkreśla portal dziecięca rymowanka przebiła Despacito Luisa Fonsi i Daddy Yanke, który zdobył 7,7 miliarda wyświetleń. Piosenka powstała w 2015 r., ale swoją popularność zawdzięcza dopiero wydanemu rok później filmikowi z charakterystycznym układem tanecznym, który od tamtej pory stał się błogosławieństwiem i przekleństwem milionów rodziców z całego świata, którym w głowie odbijają się echem słowa piosenki. Kilka lat temu nikt nie zdawał sobie sprawy, że zwykła piosenka dla dzieci może osiągnąć tak spektakularny wynik. Stało się to możliwe w trakcie pandemii koronawirusa, gdy rodzice szukali w serwisie piosenek dla własnych pociech spędzających czas w domach. Tak rozpoczął się wyścig "Baby Shark Dance" po rekord. Autor utworu pozostaje nieznany. Baby Shark została pierwotnie zaśpiewana przez 10-letnią piosenkarkę Hope Segoine. Dopiero druga wersja piosenki z tańczącymi dziećmi w tle stała się viralem. Policja wyjaśnia czy ktoś próbował otruć radnego na sesji Rady Gminy

KOLOROFFON Z KLASĄ - WARSZTATY 25.11.2023 godz. 10:00-16:00 Miejskie Centrum Kultury, Kino Orzeł ul Marcinkowskiego 12 organizator: Stowarzyszenie Koloroffon projekt współfinansowany przez Miasto Bydgoszcz TELEDYSK 25.11.2023 godz. 10:00-16:00 warsztaty z tworzenia teledysków - zajęcia bezpłatne prowadzenie: Kuba Zalewski, Daniel Le Hai wiek uczestników: 13-18 lat Jak stworzyć

Lata 90. w przemyśle motoryzacyjnym to była piękna epoka. Marki samochodowe nie bały się na każdym kroku gniewu ekologów, a samochody projektowano dla ludzi. Przeciwnie do obecnej sytuacji, gdzie samochody produkuje się pod dyktando paneuropejskich widzimisię i bynajmniej, nie dla kierowców. Od gamy silników zaczynając, po jakość wykonania kończąc. Z rozrzewnieniem wspominam mojego Mietonga, którego sprzedałem jakieś pół roku temu. Mercedes-Benz W210, popularnie zwany okularem. To była wspaniała maszyna, o niesamowitym poziomie wykończenia wnętrza i wygodzie podróżowania. Niestety, wolnossący ropniak o pojemności litra sprawiał, że ta prawie dwutonowa kobyła miała dynamikę worka ziemniaków. Jednak nie o to w Mietongu chodziło. To był klasyczny dyliżans. Automobil, którym się powozi. Nie jeździ, a właśnie powozi. Najpoważniejszą dolegliwością dwieściedziesiątek była rdza, która lubiła chrupać nadwozia, szczególnie w okolicach progów, nadkoli i tylnej klapy. Mój egzemplarz był zdaje się wyjątkowy, bo nie miałem ani jednego ogniska rdzy, nawet w zawieszeniu. Była to zasługa poprzednich dwudziestu właścicieli, którzy o ten samochód dbali. Niemiec trzymał pod kocem i jeździł tylko na ryby, a Polak trzymał w garażu. Niestety, E Klasa o oznaczeniu W210 nie pobiła ani popularnością, ani bezawaryjnością Balerona, czyli poczciwej W124, ulubieńca taksówkarzy. Baleron był jeden i tego sukcesu nie da się niestety powtórzyć. Dziś dobre sztuki można trafić na aukcjach za niebagatelne kwoty. Baleron w stanie "normalnym" to wydatek spokojnie 15 tysięcy złotych. Warto, bo to prawdopodobnie jeden z ostatnich samochodów, w których nie ma co się zepsuć. Mówi się, że miarą niezawodności samochodu jest to, jak chętnie taksówkarze wybierają dany model. A piętnaście lat temu aż roiło się w Europie od taryf z jajowatymi oczami, szczególnie w kolorze typu budyń. Fenomen tego modelu polegał na tym, że przez ładnych kilka lat jeździli nim w Europie wszyscy: od taksówkarzy, przez małych przedsiębiorców, gangsterów (za sprawą pojemnego bagażnika), po kanclerza Niemiec i największych dygnitarzy. Okular ma w sobie niepowtarzalny klimat. Wytwarza niesamowitą aurę z połączenia klasycznej elegancji, poczucia prestiżu i wygody podróżowania oraz świadomości przynależności do elitarnej grupy społecznej, która powozi się takimi krążownikami szos. Dziś W210 widziane na ulicach raczej nie wywołują fali ekscytacji. Ich design, szczególnie pasa przedniego wielu osobom się nie podoba. Jednak linia klasycznego "berlinera" i zgrabny tył podręcznikowo wpisują się w kanony limuzyn z segmentu E. Tu mój Mietong podczas niezbyt profesjonalnej sesji sprzedażowej. Dobrze wyglądał na tych 18" felgach, c'nie? Okular w królestwie Lanosów Dobrze pamiętam okolice przełomu tysiącleci, kiedy to na naszych drogach królowały takie samochody jak Daewoo Lanos (wiele się nie zmieniło, bo to "świetny samochód", ale to zupełnie inna para kaloszy i napiszę o tym fenomenie szerzej kiedy indziej), Polonezy i kilka innych, nudnych modeli jak Astra A, Citroen Xsara czy Renault Megane pierwszej generacji. W czasach gwałtownego rozwoju kapitalizmu i nagłego zwiększenia się dostępności dóbr, kiedy społeczeństwo dostało w końcu możliwość świadomego wyboru stylu życia, pojawiła się nowa funkcja, którą zaczęto przypisywać produktowi, jakim jest samochód. Było to oczywiście normą miliony lat wcześniej na Zachodzie, gdzie Jaguara E-Type kupowali zamożni golfiści, a Mini jeździli pracownicy agencji reklamowych (sorry za ten "brytycyzm"). Ale w Polsce przez okres pięćdziesięciu lat po Wojnie nie było zbyt wielkiego wyboru w dziedzinie motoryzacji. Albo brało się Polskiego Fiata 125P, albo jeździło się MPK. Zaraz zaraz, jak się brało, krzyknie starszyzna. Na furę w latach 70. czy 80. czekało się nieraz po kilka lat, zbierając pieniądze na specjalnych książeczkach samochodowych. Nie było więc miejsca na lajfstajlowe pobudki, kierujące wyborem auta. Lata 90. przyniosły niesłychaną rewolucję w rodzimej kulturze motoryzacyjnej. Powstał nowy, nieznany wcześniej zawód zwany "handlarzem samochodów", cieszący się w tamtym okresie należytym szacunkiem i społeczną estymą. Tysiącom Polaków narodowo-martyrologiczno-historyczne zaszłości i pretensje do sąsiadów zza Odry nie przeszkadzały w masowym sprowadzaniu z Niemiec używanych samochodów. I zaczęły do nas zjeżdżać Okulary. Oh, co to był za szał. Klima, podgrzewane fotele, skóra z kangura. I ten design, nieporównywalny z żadnym innym samochodem widywanym podówczas na polskich drogach, po których jeździły nudne mydelniczki. Mój Mieczysław, gdy go kupiłem miał przejechane według licznika jakieś 200 tysięcy kilometrów, co oczywiście możemy uznać za radosną twórczość któregoś z poprzednich właścicieli i włożyć między bajki braci Grimm. Myślę, że mógł mieć przejechane około pół bańki, jak na samochód z 1997 roku. Ale czy to robiło na nim jakiekolwiek wrażenie? Nic. Zero. Nawet się nie wzruszył. Nawet koło zapasowe w bagażniku było nowe i oryginalne zapakowane, tak jak wyjechało z salonu! Wnętrze wyglądało, jakby auto miesiąc temu wyjechało z salonu gdzieś w Dusselforfie. Drewno i tapicerka zachowane w nienagannym stanie, wszystko idealnie spasowane i wyciszone. Klasa, moi Państwo! Domek w Bawarii Styl wnętrz Mercedesów z lat dziewięćdziesiątych można określić jako uosobienie drewnianego domku gdzieś na południu Bawarii, z salonem z kominkiem opalanym drewnem przyniesionym z lasu przez lekarza kardiochirurga Hansa. Na ścianach nie może zabraknąć takich detali jak poroże jelenia, wystawka trofeów strzeleckich czy płótna z malowidłami niemieckich ekspresjonistów. Podobne założenia estetyczne przyświecały projektantom ze Stuttgartu. Miało być elegancko, solidnie, konserwatywnie i topornie, w dobrym tego słowa znaczeniu. Powstawały samochody z charakterystycznym celownikiem na masce, które z daleka obwieszczały wszem i wobec, że o to jedzie arystokracja. Jednak nie arystokracja w ujęciu brytyjskim, bez pompatyczności i nadęcia typu ja jestem Bentley, a wy możecie wypier*****. Mercedes to wyważony styl i klasa. Jeżdżąc osiemnastoletnim Okularem czerpałem z tego niebywałą satysfakcję. Nawet częściej niż dziś z ochotą wybierałem się na przejażdżki bez celu. Nie liczyła się prędkość pokonywanej drogi, bo demonem przyspieszenia ten dwulitrowy ropniak nie był. Tu robotę robiło wrażenie płynięcia. Miękki i nieco leniwy układ kierowniczy. Cicho i równo pracująca czterobiegowa, automatyczna skrzynia biegów, której szarpnięcia były praktycznie niewyczuwalne. Zawieszenie idealnie zestrojone do spokojnego pokonywania zakrętów i nierówności, jakbyśmy jechali poduszkowcem. I ta przestrzeń w środku, gdzie ja mając 190cm wzrostu mogłem rozsiąść się przed kierownicą jak lord, a pasażer podobnych gabarytów mógł usiąść z tyłu i rozłożyć nogi. Ilość materiałów użytych do wygłuszenia wnętrza pojazdu była zadziwiająca. Wewnętrzna strona tapicerki, boczki drzwi czy nawet klapa bagażnika były idealnie wygłuszone, tak że jadąc z prędkością 140km/h miałem poczucie, jakbym stał zaparkowanym autem w garażu. Nawet samo zamykanie drzwi było przyjemnością, kiedy praktycznie za lekkim dotknięciem same domykały się bezszelestnie. Świetną sprawą w W210 jest promień skrętu. Tym samochodem bez trudu można było zawrócić na dwa razy w krętej uliczce, a z robieniem zatoczki nie było żadnego problemu. Celownik na końcu długiej jak stół dziesięcioosobowy maski. Jest klasa. Dziwię się więc, że Niemcy oszczędzili na zabezpieczeniu karoserii i postanowili jej nie cynkować, co było standardem w poprzednim modelu E Klasy. To niestety największa wada tych pięknych i ponadczasowych modeli Mercedesa. Czy W210 będzie miał szansę zasłużyć na miano klasyka? Mam nadzieję, że tak. Szczególnie z tego względu, że nie dotknęła go fala wieś-tuningu, tak popularnego na początku lat dwutysięcznych i mamy dziś na rynku mnóstwo egzemplarzy zachowanych w stanie fabrycznym, Z niepokojem patrzę na dzisiejsze limuzyny od Audi, BMW czy Mercedesa, które w zasadzie przestały być samochodami, a stały się komputerami na kółkach. Czy BMW serii 7 z czterema turbosprężarkami, w tym jedną elektryczną jest krokiem w dobrą stronę? Nie wydaje mi się, aby te samochody były w stanie pokonać "chociażby" pół miliona kilometrów bez poważniejszych napraw. A remont silnika? Każdy, kto ma trochę wiedzy o budowie pojazdów mechanicznych wie, na czym typowy remont jednostki napędowej polega. W dużym uproszczeniu - musimy mieć materiał, czyli metal, z którego będziemy w stanie coś na nowo wytoczy, co będziemy mogli powtórnie sfrezować i obrobić. W przypadku starszych, pancernych konstrukcji bloków silnika nie było z tym problemu. Braliśmy wał korbowy na warsztat, gdzie był on odpowiednio obrabiany i wyważany. Z dzisiejszymi konstrukcjami, które są wyśrubowane pod względem niskiej masy i wysokich osiągów do granic absurdu, będzie to obawiam się niemożliwe. Wybór odpowiedniego dresiwa do powożenia W210 nie był łatwy. A jakie są Wasze doświadczenia z W210, czyli popularnym Okularem? Mieliście okazję nim jeździć, a może byliście jego właścicielami? Jak postrzegacie te samochody w porównaniu do dziś produkowanych maszyn? Jestem bardzo ciekaw Waszych opinii. Zostawcie je tu w komentarzach lub na fanpejdżu bloga Motodrama.

Może i teraz mamy najmocniejsze, najbezpieczniejsze i najbardziej ekologiczne auta w historii, ale najlepsze lata w motoryzacji już były. Change my mind! Kojarzycie zapewne memy z serii „Change my mind” – ot, siedzi sobie przy stoliku jakiś gość, a na tymże stoliku wisi plansza z mniej lub bardziej kontrowersyjną tezą. Załóżmy, że dziś ja będę tym gościem – ciekaw jestem natomiast, na ile ta teza wzbudzi w Was sprzeciw (lub wręcz przeciwnie, owację na stojąco – choć obstawiam to pierwsze). No dobrze, skoro mamy już za sobą pierwsze zaskoczenie i pierwszą porcję (być może niemych) inwektyw w moim kierunku, pozwólcie, że zacznę. A zacznę od stylistyki. Tak jest, od stylistyki właśnie. Wielu osobom lata 90. kojarzą się z mydelniczkami, rozmemłaniem i ogólną beznadzieją. O ile od biedy jestem jeszcze w stanie zrozumieć podobne opinie dotyczące co niektórych samochodów japońskich (nielicznych!), to w przypadku innych aut już nie. Auto japońskie? Nie szkodzi, Mitsubishi Galant to jeden z najładniejszych sedanów lat 90. W tym miejscu oczywiście zaczyna się parada argumentów. Pierwszy z nich to jeden z moich ulubionych: „auta były nie do odróżnienia od siebie”. Oczywiście, w 2020 r. jest zdecydowanie łatwiej o modele w jakiś sposób się wyróżniające, ale myślicie, że tak trudno znaleźć modele, które całymi garściami czerpią z rozwiązań stylistycznych innych marek? Rzecz w tym, że te 25 lat temu mało które auto krzyczało swoim wyglądem, że agresja to jego drugie imię i w ogóle to zjeżdżaj z drogi, leszczu. Standardem była wygładzona, zaokrąglona stylistyka, która mogła oczywiście być nieco podrasowywana, ale w ostatecznym rozrachunku naprawdę wiele aut było po prostu miłych dla oka… i faktycznie pływało w jednym nurcie stylistycznym ze wszystkim innym, co po drogach jeździło. Dla mnie to nie problem: Ford Escort? Super, poproszę – najlepiej z niebieską deską rozdzielczą. Renault Megane 1. generacji? Elegancko, proszę zapakować. A może Mercedes klasy A? O, ale śmieszny, jeździłbym! O rajuśku, ależ bym tym jeździł. Łagodna stylistyka nadwozia często była też domeną aut sportowych. Wyobrażacie sobie nowe auto zdolne osiągać blisko 300 i więcej km/h, a przy tym najzwyczajniej w świecie eleganckie? Zawsze w podobnym kontekście wspominam Ferrari, więc zwrócę na nie uwagę i tym razem. F355, 456 GT czy 550 Maranello były wspaniale narysowanymi, przepięknymi samochodami o fantastycznych osiągach. Co mamy teraz? Jakieś groźne pyski, jakby ktoś się zapatrzył w Peugeota 407 Coupe i dosypał mu pod nos sproszkowanej papryczki chilli. Nie inaczej było z samochodami brytyjskimi. Aston Martin DB7 czy Jaguar XK8/XKR to fantastyczne, ponadczasowe projekty, które do dziś robią wrażenie. Nawet niezbyt poważane przez niektórych Porsche 911 w latach 90. wyglądało świetnie, zwłaszcza jako seria 993. Cieszyłbym się jak dziecko, gdybym miał możliwość przejechania się taką maszyną. Kolejna kwestia: dane techniczne a odczucia z jazdy. W dzisiejszych autach – szczególnie tych luksusowych i sportowych – koni mechanicznych musi być mniej więcej pięć miliardów, żeby to na kimkolwiek robiło wrażenie. Co gorsza, tyle samo mocy musi być, żeby te auta miały osiągi uznawane za zadowalające. Jasne – auta zrobiły się cięższe niż kiedyś, więc i silniki muszą być mocniejsze. Ale serio, 800 koni w benzynowym aucie sportowym? 2000 w jego odpowiedniku z napędem elektrycznym?! Plażo, proszę. Uwielbiam Lotusy, ale po stokroć wolałbym Esprita. Jestem daleki od stwierdzenia, że skoro i tak nawet na autostradzie nie wolno jeździć szybciej niż 140 km/h, powinno się wprowadzić urzędowe ograniczenie mocy na poziomie 50 czy 75 KM. Ale nie zmienia to faktu, że parametry jednostek napędowych wyglądają dziś tak, jakby te suche dane techniczne dotknęła hiperinflacja. A gdy połączymy to z tym, że coraz trudniej o samochód dający podczas prowadzenia analogowe i niestłumione odczucia, to robi się po prostu smutno. I tak, ta uwaga dotyczy też najzwyklejszych w świecie aut widywanych na drogach: Opli Corsa, Volkswagenów Golfów, Mazdy 6 czy Chryslerów Voyagerów. No i ta ergonomia. Lata 90. (i początek kolejnej dekady) to w mojej opinii szczytowe osiągnięcie w zakresie łatwej obsługi samochodu. Oczywiście, poszczególne marki miały rozwiązania raczej niespotykane gdzie indziej (np. pokrętło do obsługi świateł w Oplach służyło też do zapalania światła w kabinie pojazdu), ale to były detale i pojedyncze kwestie, których można się było błyskawicznie nauczyć. Potem przycisków robiło się coraz więcej i były coraz mniejsze. Następnie pojawiły się też ekrany, które naprawdę rzadko kiedy są zrobione na tyle dobrze, by nie mieć na ich temat absolutnie żadnych uwag. Teraz robi się jakieś kretyńskie panele dotykowe i wmawia wszystkim, że to doskonałe rozwiązanie – pół biedy, jeśli te panele są haptyczne (drżą przy ich używaniu), ale co jeśli nie są? Powodzenia ze zmianą stacji radiowej na polskiej drodze. Mówicie, że są asystenci głosowi w coraz większej liczbie samochodów? Ano są, owszem – i zdarza się, że działają całkiem nieźle. Nie zmienia to jednak faktu, że nierzadko szybciej i wygodniej mi jest zmienić ustawienie klimatyzacji czy radia przyciskiem, zamiast mówić „ahoj, samochodzie, czy w swej nieskończonej łaskawości byłbyś uprzejmy skierować więcej ciepłego powietrza na moją lewą stopę?”. Lata 90. uwielbiam za jeszcze coś, czego na drogach nie uświadczymy. Mowa o prototypach. Wspomniane lata uważam za zdecydowanie najlepsze, z czym mieliśmy do czynienia w kategorii konceptów. Rzecz w tym, że projekty z lat 60., 70. i 80. często były nie tylko bardzo odjechane, ale i niezbyt przemawiały do mnie od strony wizualnej. Obecnie jest jednak znacznie gorzej: prototypy są w większości po prostu skrajnie i bezdennie… nudne. Jeśli ktoś sili się na stworzenie wizytówki marki, to jest ona elektryczna, z diodowym i laserowym oświetleniem i z wnętrzem w stylu loft. Ma też tapicerkę z tworzyw uzyskanych na drodze recyklingu, a kierowca podczas jazdy może robić co innego, na przykład nudzić się. A idźcie mi z tym. W latach 90. w wielu przypadkach uzyskano fantastyczny kompromis: auta wyglądały jak nic co znamy z ulic, ale wyglądały też tak, jakby bez problemu mogły na te ulice trafić. Mogły mieć krzykliwą kolorystykę, dziwne elementy wyposażenia i niepraktyczne nadwozia, ale wyglądały, jakby można było po prostu w nie wskoczyć i podjechać po bułki do sklepu. Wiele z nich dość nieładnie się zestarzało, tak – ale stawiam dolary przeciwko orzechom, że dzisiejsze koncepty po latach będą wyglądać dużo, dużo gorzej. Nissan Trail Runner Concept Tak, lata 90. nie były idealne i było im do tego daleko. Jak każdej dekadzie. Szczególnie w zakresie bezpieczeństwa czynnego i biernego poczyniono od tego czasu ogromny postęp i niezbyt rozsądnie byłoby z niego rezygnować. Ale dla osoby, która kocha samochody, które niczego nie udają i – jak głupio by to nie brzmiało – są sobą – lata 90. to idealny kompromis pomiędzy klasyką a nowoczesnością. Zabierzcie mi komputer, bo jeszcze sobie kupię Peugeota 306 GTI.

606 views, 9 likes, 6 loves, 13 comments, 3 shares, Facebook Watch Videos from Koszut: Z 3 lata temu próbowaliśmy z tatą nakręcić teledysk ;D

Kategorie Dyskusje Aktywność Zaloguj się Teledysk MTV z motocyklem? Gość Gość o 13:56 w Lata 70' / 80' / 90' Hej, To nie będzie proste zadanie, ale pamiętam ok. 94/95 roku leciał w MTV teledysk, jedyne co z niego pamiętam to szalenie przystojny facet z w długich włosach (taki typ urody a'la indianin') na motocyklu. Może ktoś? cos? teledyski motocykl Aby dodać odpowiedź, musisz się zalogować lub zarejestrować.

ngUbhXY.

08z2gmwmri.pages.dev/4

08z2gmwmri.pages.dev/2

teledysk z motorem lata 90